شایــــد اگر که قـــــــاب پنــــجره‌ای بــــــودم،
بر شــــــیشه‌ام گذر پـــــــای غــــــــم نـــــبود
یک گوشــــه‌ی حقـــــیراز این پــــهن آســـمان،
در سرنوشت، قسمت من بود و… کــم نبود
شــــــاید به زیر پـــای من از خـــاک پیــــچکی،
آرام می‌خـــزید و در بر من پای می‌گرفــــت
شایـــــــد به لــــحظه‌ای همــــه‌ی خورشــــید،
در چـــارچوب کوچــــک من جای می‌گرفت
شایـــد که حـــبس مـــــاه به زندان شـــــیشه‌ام،
در چــــشم خسته دلان بـــــود زهــــــر خواب
شاید بروی شــــبنم من دســـتِ کودکـــی،
با خط نارس و کــژ خود می‌نوشــت… آب !
شایــــد اگر که ســــنگ سخــــت سری بـــودم،
هــــرگز به سر هوسِ ســـــست تـــــن نبـــــود
در کُـــــنج معبـــــــدی اگرم عمـــر می‌گذشـت،
سنــــگی به نیـــک بختـــــی و اقبــــال من نبود
شایـــــد که هر پـــــگاه زپژواک «مهـــــریشت»،
روحـــــم صــــفا و جان جلای دگر می‌یـــافت
شایــــد ز واژه‌هـــــــای پـــــــاکِ اهــــــورایی،
دل ســـــوی مهـــــر و نـــــور خدا مــــی‌تافت
شـــــاید اگـــــر که چوب نی‌لبکـــــی بــــــودم،
سردادمـــــی نـــــوا به دمــــــی چــــــون نــی
آرام گوسپــــــندان ز نوایـــــــم روان شـــــــــده،
در دشــــــت پهـــــن و جلـــــگه‌ی ســــبز ری
شــــاید زنـــای من چو چشــــمه‌ی خود جوشی،
غــــم می‌دویـــــد زیـــر پنجـــــه‌ی چوپــــانی
شایــــد که شور عشق و حـــال جوانـــــی داشت،
آن دم که ســـــر نهـــــــاده روی گــــریبـــــانی
شایـــد اگر… هــزار شاید دیگر، ولی چه سـود؟
چون دل ز درد مــــردم شهـــــرم خبــــر نداشت
نقشــــم به عمـــــــر چو تصویــــــر فرش بــــود
ســــروی بلنــــد که سودی و بـــر نــــداشت…
***
امــــا اگر تنــــم چو فشنـــــگی ز ســـــرب داغ،
لبــــــریز خشــــــم بـــــــود و بسته بــــه ایمانم،
شایـــــــد که دست «مـــــــرد» دلیریم می‌نشاند،
در کُنجِ قلبِ ســـــنگِ دشــــمنِ «ایران»م…
پاییز 1361